Από το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού
2002 – Στην ετήσια προεδρική ομιλία, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Τζωρτζ Μπους περιγράφει «καθεστώτα που στηρίζουν τον τρόμο» ως «Άξονα του Κακού».ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
Ως κυρίαρχη εξουσία η ποσειδώνια αυτοκρατορία Νέα Ατλαντίδα δεν θα έλεγε κανείς ότι είναι η καλή και για τον Μπους με την δυναστεία bush ότι ανήκουν στο δέντρο του καλού, μια οικογένεια αγία.
Πριν από 6.000 χρόνια σύμφωνα με τους υπολογισμούς ευσεβούς επισκόπου, ο θεός ως απόλυτη εξουσία, ολοκληρωτικό καθεστώς, όλες οι εξουσίες σε ένα φορέα, δημιουργεί τον παράδεισο την Εδέμ στην Ανατολία με το πρωτόπλαστο ζεύγος και φυτεύει δένδρα δεξιά και αριστερά, κηπουρός και αγγειοπλάστης κεραμοποιός πηλοποιός.

Τι είναι καλό, τι είναι κακό, πως το διακρίνομε και το ξεχωρίζουμε;
Η ερώτηση στερείται νοήματος και λογικής απάντησης, αν δεν ορίσουμε δύο συγκεκριμένους παραμέτρους:
Για ποιον είναι καλό, για ποιον είναι το κακό, ποιος το ορίζει και γιατί.
Παραδείγματος χάριν, το Πάσχα δεν είναι καθόλου καλή περίοδος για τα αρνάκια και τα κατσικάκια, για τους χριστιανούς όμως, είναι η μέρα λαμπρή. Αυτό που είναι καλό για ένα χριστιανό ευσεβή, δεν είναι καλό για ένα αρνάκι άσπρο αθώο και καλό.
Αν θα ψήφισαν 4 πρόβατα και ένας λύκος σε μια δημοκρατία, η δημοκρατία αυτή θα ήταν διαφορετική από το αν, ψήφιζαν ένα πρόβατο και τέσσερις λύκοι, ορίζοντας το καλό και το κακό τους.
Ο θεός ,ως απόλυτη εξουσία στον παράδεισο που δημιούργησε, όρισε ότι είναι καλό να μη φάει το πρωτόπλαστο ζεύγος από το δέντρο της γνώσης. Και ως κακό θα ήταν, αν θα το έτρωγε γιατί θα γνώριζε τι τι είναι το καλό και το κακό., ….»σεβόμενος» την ελεύθερη βούληση του.
Ελεύθερη βούληση, έχει ένας άνθρωπος που γνωρίζει τι είναι το καλό και το κακό για αυτόν και επιλέγει ελεύθερα. Αν δεν γνωρίζει, δεν έχει ελεύθερη βούληση. Έχει άνοια και άγνοια. Είναι απλό και κυρίως λογικό.
Το απλό συμπέρασμα είναι ότι κάθε εξουσία συμπεριφέρεται σαν »θεός» και δεν αφήνει τους ανθρώπους να γνωρίζουν το καλό και το κακό για να επιλέξουν ελεύθερα το καλό τους. Συνήθως το καλό της εξουσίας δεν είναι το καλό του ανθρώπου. Όσο » καλός ποιμένας » και να είναι κάποιος, φροντίζει το κοπάδι για το δικό του καλό  και για να τροφοδοτείται από αυτό. Του χρησιμεύει, είναι χρήσιμο για την συντήρηση του.
Γι αυτό βλέπουμε τις ειδήσεις που θέλει η εξουσία να βλέπουμε και να ακούμε αυτά που θέλει ο » θεός» να ακούμε από τα ΜΜΕ….όπως τα θέλει. Γι αυτό υπάρχουν και οι ποιμένες με το κοπάδι τους που το βγάζουν και το βγάζουν από την σπηλιά τους.
Σκέψου όμως, πως ξέρεις κάποια πράγματα, από ποιον θεό και εξουσία τα γνωρίζεις, γιατί φοβάται η εξουσία για αυτά που ξέρεις και, τι η εξουσία, δεν θέλει να ξέρεις ….. Σκέψου πως βγαίνεις από μία σπηλιά, ένα σπήλαιο, βάναυσης απόλυτης εξουσίας….
Θέλει κόπο αλλά, θέλει και τρόπο…..

Όσο πιο λίγα πράγματα ξέρεις, τόσο πιο πολύ ευτυχισμένος είσαι στον παράδεισο της άγνοιας.
Όσο πιο λίγα πράγματα ξέρει και όσο πιο αμόρφωτος είναι ο λαός, τόσο πιο μεγαλύτερη είναι η εξουσία και ο θεός. Ο,τι ξέρεις ….ξέρεις, σκέψου μόνο τι κάνεις με αυτά που ξέρεις, γιατί με αυτά που δεν ξέρεις,…. δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Θα κοιτάζεις απλώς τα δένδρα…..και τα τρένα και θα σε κοιτάζουν και αυτά με απορία για την τόση σου, ολιγωρία.

Αστραία

Από τον Λούσιο Αιμίλιο Παύλο, νικητή στην μάχη της Πύδνας στον Σαούλ Παύλο ομιλητή στον Άρειο Πάγο καταστροφείς και κατακτητές του Ελληνισμού αμφότεροι, ο ένας με τα όπλα και ο άλλος με την θρησκευτική χριστιανική παυλακιανή προπαγάνδα, Ρωμαίοι υπήκοοι  »πολίτες» από τον Σεβήρο Καρακάλλα

Το γένος Pollia πληβειακή οικογένεια στην αρχαία Ρώμη . Το γένος πρέπει να ήταν πολύ παλιό, καθώς μια από τις αρχικές σερβικές φυλές ονομάστηκε έτσι, υποδηλώνοντας ότι οι Pollii ήταν σημαντικοί γαιοκτήμονες κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής μοναρχίας . Ωστόσο, λίγες Πόλλιοι αναφέρονται στην ιστορία, και κανένας από αυτούς δεν έλαβε κανένα από τα ανώτερα αξιώματα του ρωμαϊκού κράτους. Από επιγραφές είναι γνωστός αριθμός Πολλιών.

Προέλευση
Το όνομα Pollius φαίνεται να είναι πατρώνυμο που προέρχεται από το παλιό praenomen Paullus , «μικρός», το οποίο χρησιμοποιήθηκε ελάχιστα στους ιστορικούς χρόνους, εκτός από τη γυναικεία μορφή του, Paulla ,Πώλα Πάολα, ιδιαίτερα από τον μεγάλο πατρικιακό οίκο . των Aemilii Αιμιλιών
Paullus είναι ένα λατινικό praenomen , ή προσωπικό όνομα , που χρησιμοποιείται σε όλη τη ρωμαϊκή ιστορία. Η αρσενική μορφή δεν ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στη Ρώμη, αλλά η γυναικεία μορφή, Paulla ή Polla , είναι μια από τις πιο κοινές ,μερικές φορές συναντάται με τη συντομογραφία Paul.

Το αρσενικό praenomen Paullus δεν χρησιμοποιήθηκε ευρέως στη Ρώμη, αλλά χρησιμοποιήθηκε από τα γένη Aemilia και Fabia , τα οποία το χρησιμοποιούσαν και ως γνωστικό. Και τα δύο φύλα είχαν μακρά ιστορία στη χρήση σπάνιων και αρχαϊκών πραιτωρίων. Το όνομα ήταν πιθανώς πιο διαδεδομένο στους πληβείους και στην ύπαιθρο.Paullus είναι η λατινική λέξη για το μικρό

Το γένος Αιμιλίων , ήταν μια από τις μεγαλύτερες οικογένειες πατρικίων στην αρχαία Ρώμη . Το γένος ήταν μεγάλης αρχαιότητας και ισχυριζόταν ότι κατάγεται από τον Νούμα Πομπίλιους , τον δεύτερο βασιλιά της Ρώμης . Τα μέλη του κατείχαν τα ανώτατα αξιώματα του κράτους, από τις πρώτες δεκαετίες της Δημοκρατίας έως τους αυτοκρατορικούς χρόνους . Οι Aemilii ήταν σχεδόν σίγουρα ένα από τα gentes maiores , οι πιο σημαντικές από τις οικογένειες των πατρικίων. Το όνομά τους συνδέθηκε με τρεις μεγάλους δρόμους (τη Via Aemilia , τη Via Aemilia Scauri και τη Via Aemilia στη Hirpinis , μια διοικητική περιφέρεια της Ιταλίας, και τη Βασιλική Aemilia στη Ρώμη.

Προέλευση
Αρκετές ιστορίες διηγήθηκαν για την ίδρυση των Aemilii, από τις οποίες η πιο οικεία ήταν ότι ο πρόγονός τους, ο Mamercus, ήταν γιος του Numa Pompilius. Στην ύστερη Δημοκρατία, αρκετά άλλα γένη ισχυρίστηκαν ότι κατάγονταν από τον Νούμα. Μια παραλλαγή αυτής της αφήγησης ανέφερε ότι ο Μάμερκος ήταν γιος του Πυθαγόρα , ο οποίος μερικές φορές λέγεται ότι δίδασκε τον Νούμα. Ωστόσο, όπως παρατήρησε ο Λίβιος , αυτό δεν ήταν δυνατό, καθώς ο Πυθαγόρας δεν γεννήθηκε παρά περισσότερο από έναν αιώνα μετά το θάνατο του Νούμα και ζούσε ακόμα στις πρώτες μέρες της Δημοκρατίας.

Αυτός ο Mamercus λέγεται ότι έλαβε το όνομα Aemilius λόγω της πειστικότητας της γλώσσας του ( δι᾽ αἱμυλίαν λόγου ), αν και μια τέτοια παραγωγή είναι σίγουρα ψευδής ετυμολογία . Μια πιο πιθανή προέλευση είναι από το aemulus , «ένας αντίπαλος». Σύμφωνα με έναν διαφορετικό μύθο, οι Αιμίλιοι κατάγονταν από τον Αέμυλο, γιο του Ασκάνιου , τετρακόσια χρόνια πριν από την εποχή του Νούμα Πομπίλιου. Ακόμα μια άλλη εκδοχή αναφέρει ότι το γένος καταγόταν από τον Amulius , τον πονηρό θείο του Romulus και του Remus , ο οποίος καθαίρεσε τον αδελφό του Numitor για να γίνει βασιλιάς της Alba Longa .
Οι Aemilii χρησιμοποιούσαν τακτικά τα praenomina Lucius , Manius , Marcus και Quintus , και περιστασιακά Mamercus . Οι Aemilii Mamercini χρησιμοποίησαν επίσης Tiberius και Gaius , ενώ οι Aemilii Lepidi, που είχαν ιδιαίτερη αγάπη για τα παλιά και ασυνήθιστα ονόματα, χρησιμοποιούσαν τον Paullus , πιθανώς σε σχέση με την οικογένεια των Aemilii Paulli, η οποία είχε πεθάνει σχεδόν έναν αιώνα νωρίτερα.
Ο Lucius Aemilius Paullus Macedonicus (περίπου 229 – 160 π.Χ.) ήταν δύο φορές πρόξενος της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας και στρατηγός, ο οποίος κατέκτησε τη Μακεδονία στον Τρίτο Μακεδονικό Πόλεμο .

Οικογένεια
Ο πατέρας του Paullus ήταν ο Lucius Aemilius Paullus , ο πρόξενος που νικήθηκε και σκοτώθηκε στη μάχη των Καννών . Ήταν, στην εποχή του, επικεφαλής του κλάδου του των Aemilii Paulii, μιας παλιάς και αριστοκρατικής οικογένειας πατρικίων . Η επιρροή τους ήταν τεράστια, ιδιαίτερα λόγω της περιουσίας και της συμμαχίας τους με τους Κορνήλιους Σκιπιόνες . Ήταν πατέρας του Σκιπίωνα Αιμιλιανού και ενός άλλου γιου που ήταν γνωστός ως Φάβιος, τους οποίους δίδασκε ο φίλος του Παύλου, ο Πολύβιος .
Άγιος Παύλος γεννηθείς ως Σαούλ (Ταρσός, Κιλικία αρχές 1ου αι. (5-15 μ.Χ.) – Ρώμη 66-68 μ.Χ.), ήταν Απόστολος και συγγραφέας των μισών περίπου βιβλίων της Καινής Διαθήκης.
Το εβραϊκό όνομα του Παύλου ήταν «Σαούλ» , ίσως από τον βιβλικό βασιλιά Σαούλ , τον πρώτο βασιλιά του Ισραήλ και, όπως ο Παύλος, μέλος της Φυλής του Βενιαμίν . το λατινικό όνομα Paulus, που σημαίνει μικρός, δεν ήταν αποτέλεσμα της μεταστροφής του, όπως πιστεύεται συνήθως, αλλά ένα δεύτερο όνομα για χρήση στην επικοινωνία με ένα ελληνορωμαϊκό κοινό.
Σύμφωνα με τις Πράξεις των Αποστόλων ήταν Ρωμαίος πολίτης
Ο Ιησούς τον αποκάλεσε «Σαούλ, Σαούλ» στην «εβραϊκή γλώσσα» στις Πράξεις των Αποστόλων, όταν είχε το όραμα που οδήγησε στη μεταστροφή του στο δρόμο προς τη Δαμασκ’o
Οι Ναζωραίοι Ναζηραίοι ήταν μια πρώιμη εβραϊκή χριστιανική αίρεση στον Ιουδαϊσμό του πρώτου αιώνα. Η πρώτη χρήση του όρου βρίσκεται στις Πράξεις των Αποστόλων ( Πράξεις 24:5 ) της Καινής Διαθήκης , όπου ο Απόστολος Παύλος κατηγορείται ως αρχηγός της αίρεσης των Ναζωραίων . ) ενώπιον του Ρωμαίου εισαγγελέα Antonius Felix στην Καισάρεια Maritima από τον Τέρτυλλο . Εκείνη την εποχή, ο όρος απλώς όριζε τους οπαδούς του Ιησού από τη Ναζαρέτ .

Ο Παυλικιανισμός ήταν Χριστιανική θεωρία που αναπτύχθηκε στη Μικρά Ασία από τον 7ο αιώνα και μετά. Ιδρυτής και δημιουργός του Παυλικιανισμού θεωρείται ένας Αρμένιος με το όνομα Κωνσταντίνος από την κωμόπολη Μανάναλη. Ο Κωνσταντίνος ήταν Μανιχαίος. Κάποτε φιλοξένησε έναν Χριστιανό διάκονο, ο οποίος επέστρεφε στην πατρίδα του ύστερα από μία περίοδο αιχμαλωσίας του από τους Άραβες. Ο τελευταίος δώρησε στον οικοδεσπότη του το «Ευαγγέλιο» και τον «Απόστολο», πριν αποχωρήσει. Έκτοτε ο Κωνσταντίνος απαρνήθηκε τον Μανιχαϊσμό και αφοσιώθηκε στη μελέτη αυτών των βιβλίων. Μάλιστα, έδωσε τη δική του ερμηνεία σε διάφορα χωρία της Καινής Διαθήκης θέτοντας έτσι τις βάσεις της Παυλικιανής διδασκαλίας

Ο Σαούλ Πωλ ο μικρός και ο Σίμων Πέτρος, πετραδάκι πετραδάκι έκτισαν την Εκκλησία των μεγάλων real estate και τα νέα ΤΕΙΧΗ της Τροίας .Από τις πέτρες….. των Κικόνων που πετούσαν στον πρώτο σταθμό του Οδυσσέα Ελληνισμού κατά την επιστροφή του και την Οδύσσεια του.

Αστραία

Βία άφθονο σεξ διαφθορά και ανομία....ρέει στην Δυναστεία
Από έναν σεξουαλικά απελευθερωμένο «θεό » αυτοκράτορα με απόλυτη εξουσία που του επιτρεπόταν όλα και δεν σεβόταν κανέναν ανθρώπινο δικαίωμα στους υπήκοους δούλους της εκφυλισμένης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας

Η δυναστεία των Σεβήρων, μερικές φορές αποκαλούμενη δυναστεία των Σεπτιμίων , ήταν μια αρχαία ρωμαϊκή αυτοκρατορική δυναστεία που κυβέρνησε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μεταξύ 193 και 235, κατά τη ρωμαϊκή αυτοκρατορική περίοδο . Η δυναστεία ιδρύθηκε από τον αυτοκράτορα Σεπτίμιο Σεβήρο ( σ.  193–211 ), ο οποίος ανήλθε στην εξουσία μετά το Έτος των Πέντε Αυτοκρατόρων ως νικητής του εμφυλίου πολέμου του 193–197, και τη σύζυγό του, Τζούλια Δόμνα .
Μετά τη σύντομη βασιλεία και τις δολοφονίες των δύο γιων τους, Καρακάλλα και Γέτα , που διαδέχθηκαν τον πατέρα τους στην κυβέρνηση της αυτοκρατορίας, οι ίδιοι οι συγγενείς της Τζούλια Δόμνα ανέλαβαν την εξουσία ανατρέφοντας τον Ηλιογάβαλο και στη συνέχεια ο Σεβήρος Αλέξανδρος ) στο αυτοκρατορικό αξίωμα.
Ο Μάρκος Αυρήλιος Αντωνίνος Αύγουστος (Marcus Aurelius Antoninus, 203 – 11 Μαρτίου 222), γνωστός κοινώς ως Ηλιογάβαλος ή Ελαγάβαλος (Heliogabalus ή Elagabalus), ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 218 έως το 222. Ήταν μέλος της δυναστείας των Σεβήρων, Σύριος, και γιος του Σέξτου Βάριου Μάρκελλου και της Ιουλίας Σοαιμάδας , κόρης του Ιουλίου Αβίτου Αλεξιανού υπάτου το 200. Στα νεανικά του χρόνια υπηρέτησε ως ιερέας του θεού Ηλιογάβαλου στην Έμεσα, πατρίδα της οικογένειας της μητέρας του.

Το πραγματικό του όνομα ήταν Βάριος Άβιτος Βασσιανός, ενώ το Ηλιογάβαλος (από ορισμένους Έλληνες συγγραφείς αναφέρεται και ως Ελαγάβαλος) προήλθε από το ιερατικό του λειτούργημα. Έμεινε στην ιστορία για την εκκεντρική και προκλητική συμπεριφορά του καθώς και για την επιβολή στον ρωμαϊκό κόσμο της λατρείας του Θεού Βαλ.
Η μητέρα του, Ιουλία Σοαιμιάς, ήταν κόρη της Ιουλίας Μαίσας η οποία ήταν κουνιάδα του αυτοκράτορα Σεπτίμιου Σεβήρου. Από την οικογένεια της μητέρας του προέρχονταν κληρονομικά οι ύπατοι-ιερείς του Θεού Ήλιου στην Έμεσα. Το όνομα του Θεού της θρησκείας αυτής ήταν Ελα-Γάβαλ (Elah-Gabal), εξ ου και το όνομα του αυτοκράτορα (Ελαγάβαλος).
Η πρώτη ενέργεια του Ηλιογάβαλου ήταν να επιβάλλει τη λατρεία του Θεού Βάαλ, ενώ δολοφόνησε αρκετούς υψηλόβαθμους, αλλά διαφωνούντες, στρατηγούς του. Ευνόησε την άνοδο σε καίρια αξιώματα σε ανθρώπους που ξεχώριζαν για την ομορφιά και την ταπεινή καταγωγή τους. Η εν γένει εκκεντρική συμπεριφορά του και πολύ περισσότερο τα ομοφυλοφιλικά όργια, στα οποία συμμετείχε, προκάλεσαν τη συντηρητική κοινωνία της Ρώμης. Ως εκ τούτου, αλλά και λόγω του νεαρού της ηλικίας του, η γιαγιά του Ιουλία Μαίσα είχε αρκετή εξουσία και δύναμη, ώστε να τον πείσει να ορίσει ως διάδοχό του, τον εξάδελφό του Αλέξανδρο Σεβήρο.
Η Τζούλια Δόμνα (περ.  160 – 217 μ.Χ.) ήταν Ρωμαϊκή αυτοκράτειρα από το 193 έως το 211 ως σύζυγος του αυτοκράτορα Σεπτίμιου Σεβήρου . Ήταν η πρώτη αυτοκράτειρα της δυναστείας των Σεβήρων . Η Δόμνα γεννήθηκε στην Έμεσα (σημερινή Χομς ) της Ρωμαϊκής Συρίας από μια αραβική οικογένεια ιερέων της θεότητας Elagabalus . Το 187, παντρεύτηκε τον Σεβήρο, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν κυβερνήτης της ρωμαϊκής επαρχίας Gallia Lugdunensis . Απέκτησαν δύο γιους, τον Καρακάλλα και τον Γέτα . Ένας εμφύλιος πόλεμος για τον ρωμαϊκό θρόνο ξέσπασε το 193 και λίγο αργότερα ο Σεβήρος αυτοανακηρύχτηκε αυτοκράτορας. Ο πόλεμος έληξε το 197 με την ήττα του τελευταίου από τους αντιπάλους του Σεβήρου.

Ως αυτοκράτειρα, η Δόμνα ήταν διάσημη για την πολιτική, κοινωνική και φιλοσοφική της επιρροή. Έλαβε τίτλους όπως «Μητέρα των Ανίκητων Στρατοπέδων». Αφού ο μεγαλύτερος από τους γιους της, ο Καρακάλλα, άρχισε να κυβερνά με τον πατέρα του, ήταν για λίγο συν-αυτοκράτειρα με τη σύζυγο του Καρακάλλα, Φουλβία Πλαυτίγια , μέχρι που η τελευταία έπεσε σε ντροπή. Μετά το θάνατο του Σεβήρου το 211, η Δόμνα έγινε η πρώτη αυτοκράτειρα που έλαβε τον συνδυασμό τίτλου « Πία Φέλιξ Αουγκούστα », που μπορεί να υπονοούσε ότι της είχαν ανατεθεί μεγαλύτερες εξουσίες από ό,τι ήταν συνηθισμένο για μια Ρωμαϊκή μητέρα αυτοκράτειρα. Οι γιοι της διαδέχθηκαν τον θρόνο. Είχαν μια συγκρουσιακή σχέση και η Δόμνα ενήργησε ως μεσολαβητής τους, αλλά ο Καρακάλλας έβαλε τον αδελφό του Γέτα να δολοφονηθεί αργότερα σε εκείνο το έτος.

Η Δόμνα αυτοκτόνησε το 217 όταν άκουσε τη δολοφονία του Καρακάλλα κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του εναντίον της Παρθίας , στην οποία τον είχε συνοδεύσει στην Αντιόχεια (σημερινή Αντάκυα , Τουρκία).
Μετά το θάνατο της Δόμνας, η μεγαλύτερη αδερφή της Τζούλια Μαέσα αποκατέστησε με επιτυχία τη δυναστεία των Σεβεράν στην εξουσία το 218.
Η Τζούλια Δόμνα γεννήθηκε στην Έμεσα (σημερινή Χομς ) στη Συρία γύρω στο 160 μ.Χ. από μια αραβική οικογένεια που ήταν μέρος της δυναστείας των Εμεσενών .
Το όνομά της, Domna, είναι μια αρχαϊκή αραβική λέξη που σημαίνει «μαύρος», που αναφέρεται στη φύση του θεού του ήλιου Elagabalus που πήρε τη μορφή μιας μαύρης πέτρας. Ήταν η μικρότερη κόρη του αρχιερέα του Βάαλ , Ιούλιος Μπασιανός , και αδερφή της Ιουλίας Μαέσα .
Οι πρόγονοι της Δόμνας ήταν ιερείς βασιλιάδες του ναού του Ελαγάβαλου. Η οικογένεια είχε τεράστια περιουσία και προήχθη στη Ρωμαϊκή συγκλητική αριστοκρατία. Πριν από το γάμο της, η Δόμνα κληρονόμησε την περιουσία του πατρικού της θείου Ιούλιου Αγρίππα , πρώην κορυφαίου εκατόνταρχου .
Προώθησε το έργο του Φλάβιος Φιλόστρατος που ήταν Έλληνας σοφιστής των Ρωμαίων.

Ο Φιλόστρατος ιθανολογείται ότι γεννήθηκε στη Λήμνο , σπούδασε και δίδαξε στην Αθήνα και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Ρώμη (όπου φυσικά θα ονομαζόταν Atheniensis ) ως μέλος του λόγιου κύκλου με τον οποίο περιέβαλλε τον εαυτό της η αυτοκράτειρα Ιουλία Δόμνα . Με τις υποδείξεις της
ο Φιλόστρατος έγραψε τουλάχιστον πέντε έργα. Ένα από αυτά είναι, ο Βίος του Απολλώνιου Τυανέα (Τὰ ἐς τὸν Τυανέα Ἀπολλώνιον· Αφηγείται την ιστορία του Απολλώνιου Τυανέα (περίπου 15 – περ. 100 μ.Χ.), ενός Πυθαγόρειου φιλόσοφου και δασκάλου. Μισά αλήθεια μισά ψέμματα για να ενώσουν τις ανατολίτικες δοξασίες με τις ελληνικές μυθολογίες  υπό την ελληνορωμαϊκή σκέπη του Ρωμαϊκού Ατλαντικού Ιερατείου στην πρώτη πανθρησκεία της Δύσης.

Θα χάσουν από ανερχόμενο χριστιανισμό, ένα ποτ πουρί θρησκευτικών δοξασιών, λίγο περσικά έθιμα απο τους ζωροάστρες μαζί με τον μιθραϊστή Κωνσταντίνο, λίγο αιγυπτιακή νεκρανάσταση των Φαραώ και λίγο Διόνυσο μαζί με τον Τυανέα ,αυτοανακηρύχθηκε ως » η μόνη αληθινή θρησκεία « του ΛεμουροΒυζαντινού ιερατείου, πατώντας στο ποσειδώνιο θυμικό μιας άγριας τρικυμισμένης θάλασσας οριενταλιστικής Ανατολίας

Το λάθος τους;;;; Το ίδιο που κάνουν και τώρα. Παντρεύουν την σιωπηλή αταβιστική γνώση το Άγνωστο με το Γνωστό στο γάμο του καραγκιόζη, και αρχίζουν τις θεοποιήσεις και τις θεολογίες, αντί να εξηγήσουν με απλά λόγια στον αμόρφωτο λαό πως »ένα και ένα» στο τονάλ την ύλη,  »κάνουν δυο» και ο γάιδαρος δεν πετάει σε νησί ρεαλιστικό, Μόνο στον σουρεαλισμό. Με τους γάμους των Φίγκαρο και »τα ανθρώπινα δικαιώματα» που θυμούνται όταν και όπως τους συμφέρει και αφορούν κυρίως το απελευθερωμένο σεξ, όλοι με όλους και με όλα, »αγάπη μόνο…., » ( αλλά ποτέ οικονομική ισότητα), κτίζουν νέους θρόνους για την εξουσία με άρματα χωρίς ηνίοχο κυβερνήτη του μέτρου και της σοφίας. Οι Ανατολικοί Νεολεμούριοι με τον Ιησού, ( Ιουδαίο, Έλληνα και Άρειο ) μαζί τον Αλλάχ της μαύρης πέτρας και οι Δυτικοί νεοατλαντίνοι με τον Απόλλωνα τον Τυανέα θαυματοποιό μαζί με τον Δία επιβήτορα θεό. Ανάμεσα τους, ο έρωτας και το σεξ στην απόλυτη ενοχή και αποχή και στην απόλυτη ακολασία χωρίς καμία ντροπή συντρίβεται στις Συμπληγάδες Πέτρες μιας ανισόρροπης και διεφθαρμένης εξουσίας.

Ζητείται Ηρακλής να φέρει τον άγριο τρικέφαλος Κέρβερο στο φως, να φωτιστεί για τα σεξουαλικά θέματα ο πτωχός στην μακαριότητα του,…. λαός.

Αστραία

στον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Καίσαρα Φλάβιο Θεοδόσιο Αύγουστο

ΣΑΝ ΧΘΕΣ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 27 π.Χ. – Η Ρωμαϊκή Σύγκλητος απονέμει τον τίτλο του Αυγούστου στον Γάιο Ιούλιο Καίσαρα Οκταβιανό, Pater Patriae, Πατριάρχη της Ρώμης σηματοδοτώντας την αρχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Θεοκρατίας και το τέλος της Δημοκρατίας. Θεοποιώντας τον εαυτό του, την σύζυγό του και συγκεντρώνοντας όλους τους τίτλους στο πρόσωπο του με το μήνα Αύγουστο αφιερωμένο στον Αυτοκράτορα. Η λέξη και η έννοια του Αυτοκράτορα, ήταν άγνωστη στους Έλληνες και στην Δύση, αλλά πολύ γνωστή στην Ανατολή με όλη την νοοτροπία που κουβαλούσε τα προσκυνήματα και την εθελοδουλία μαζί με την θεοκρατία.
Θα συνεχιστεί με τον επίσης θεοποιηθέντα πατέρα του Αγίου Θεοδόσιου Αυτοκράτορος, του γνωστού «φιλέλληνος » από την Ιβηρία. Μέντορας του ο Άγιος Αβρόσιος υπέρμαχος της αγαμίας……

Θα ανθίσει η θρησκευτική »τέχνη» της αγιογραφίας με το σκελετωμένα σώματα των αγίων, τα βουδιστικά φωτοστέφανα των ιλλουμινάτι στο κεφάλι, τον σταυρό, τα σαδομαζοχιστικά βασανιστήρια και τη βαριά διακοσμητική διακόσμηση »μπαρόκ» των χριστιανικών ναών μαζί με τις ασιατικές ενδυμασίες της ασιατικής Λεμουρίας των θρησκευτικών ταγών. Όλη η ανθρωπότητα παγιδευμένη στην σπηλιά του Κύκλωπα και ΟΜΗΡΟΣ στο κελί των εγωκεντρικών ΜΟΝΑΧΩΝ.

Επίσημα ξεκινά η Εποχή των Ιχθύων με την άνοδο του χριστιανισμού στην εξουσία σε απόλυτη ηγεμονία και αρχίζει το ταξίδι του Οδυσσέα στην αγριεμένη θάλασσα του Ποσειδώνα να καταδιώκει τους Έλληνες με μανία.

Θα τελειώσει 2000 χρόνια μετά, 20 Αιώνες  »Χήνες» όπως τις βλέπει η Πηνελόπη Πηνέλωψ «πάπια» στον όνειρο της….όπως τους βλέπουμε και εμείς να κυλούν στον ρου της Ιστορίας με τα πούπουλα και τα φτερά της αλληγορικής Ελεύθερης Οδυσσείας

Αστραία

και ο αποκεφαλισμός της Μέδουσας από τον Περσέα στις κολυμβήθρες του Ειρηνικού και Ατλαντικού Ωκεανού, Εσπερίας και Ανατολής

Οι Βαπτιστές είναι Χριστιανοί οι οποίοι πιστεύουν πως το βάπτισμα στο νερό πρέπει να γίνεται σε πιστούς (οπότε απορρίπτεται ο νηπιοβαπτισμός). Με τον όρο «Βαπτιστικός» μπορεί επίσης να περιγραφεί μία εκκλησία, ένα δόγμα ή μία ομάδα που μοιράζεται τις ίδιες πεποιθήσεις σχετικά με το βάπτισμα.

Οι Βαπτιστές ιστορικά χαρακτηρίζονται από την ύπαρξη αυτονομίας σε κάθε τοπική τους εκκλησία. Αν και ο όρος «Βαπτιστής» έχει τις ρίζες του στους Αναβαπτιστές, το ίδιο το δόγμα των Βαπτιστών συνδέεται ιστορικά με τα αυτονομιστικά κινήματα του 16ου αιώνα.
Οι Βαπτιστές αριθμούν περίπου 110 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο, σε περισσότερες από 220.000 κοινότητες και θεωρούνται η μεγαλύτερη παγκόσμια κοινωνία Ευαγγελικών Προτεσταντών.
Ασπάζονται και την θρησκευτική ελευθερία: το κάθε άτομο είναι ελεύθερο να επιλέξει εάν θα είναι ενταγμένο στη θρησκεία των Βαπτιστών, σε κάποια άλλη θρησκεία, ή αν θα είναι άθρησκο. Επίσης, υποστηρίζεται ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους, ο οποίος συχνά αποκαλείται «πολιτική συνέπεια» της θρησκευτικής ελευθερίας
Οι Βαπτιστές είναι μια μεγάλη χριστιανική κοινότητα που ανθεί στην Εσπερία με την νοοτροπία της Ποσειδώνιας Ατλαντίδας, Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, με προέδρους της βαπτιστές, όπως τον Κλίντον, τον Κάρτερ και τον Τρούμαν. Απαντάται και στα λεκανοπέδια της Ανατολίας και Μεσοποταμίας
Εστιάζονται στην βάπτιση, έθιμο πολύ παλιό, των Βαπτιστών με πρωταγωνιστή τον  Jonathan τον ασκητή της ερήμου, ακέφαλο θρησκευτικό ηγέτη και αρνούνται τον νηπιοβαπτισμό, πράγμα αρκετά σωστό.
Είναι μία από τις πολλές χριστιανικές οργανώσεις, ένα από τα πολλά κεφάλια, πλοκάμια του χριστιανισμού.
Διάσημοι αποκεφαλισμοί έχουν υπάρξει στην ανθρωπότητα μυθολογικοί και ιστορικοί σε όλες τις θρησκείες και μυθολογίες: Ο Κάρνα, ο Ορφέας, ο Πανόπτης Άργος από τον Ερμή, η Μέδουσα από τον Περσέα, ο Σαούλ από τους Φιλισταίους, ο απόστολος Σαούλ Παύλος, ο Πάπας Σίξτος ο Β, ο Φωκάς από τον Ηράκλειο, ο Ιουστινιανός ο Β΄, ο Λεόντιος, ο Τιβέριος (Στο θεοκρατικό Βυζάντιο ήταν της μόδας μαζί με την τύφλωση και την ρινότμηση ) και ….ο Τζόναθαν,σημαντική μορφή του χριστιανισμού και ο νονός του Τζεσούα, Ιησού, από τον Ηρώδη.

Πρωταγωνιστεί το νερό ως στοιχείο, αλλά στην ουσία, βασικό στοιχείο είναι ο αέρας, διότι αυτό που λαμβάνει χώρα κατά την βάπτιση, είναι η ονοματοδοσία ,το όνομα. Εκφωνείται το όνομα και ο ήχος για να διαδοθεί χρειάζεται και απαιτεί αέρα (αεροβαπτισμός ) . Ο ήχος δεν διαδίδεται στο κενό.
Το δεύτερο στοιχείο είναι η γη, πρακτικό θέμα, κάπου πρέπει να πατάει κανείς για να βαφτίσει, να δώσει όνομα στο παιδί , όπως ο φωτισμένος αυτόφωτος Αυτόλυκος έδωσε το όνομα στον εγγονό του, τον Οδυσσέα.
Και τρίτον λαμβάνει χώρα, η φωτιά, το πνεύμα με της έμπνευσης γιατί το όνομα είναι »μοίρα». Είναι μαγικό ξόρκι.
Αλλάζοντας το όνομα, αλλάζεις δόνηση και τη ζωή και κάθε ζωή ξεκινά με ένα καινούργιο όνομα. Οι μητροπολίτες και οι επισκόπους αλλάζουν το όνομά τους με νέες βαπτίσεις.
Φυσικά υπάρχει και το στοιχείο του νερού, ως εξαγνισμός περισσότερο και συμφιλίωση με τον Ποσειδώνα και βλέπουμε τον Οδυσσέα να πλένει τα πόδια του με τη βοήθεια της Ευρύκλειας.
Είναι σημαντικό, ένας ενήλικας πολίτης, να μπορεί να διακρίνει το μυθολογικό υπόβαθρο από το ιστορικό, τα όρια του σουρεαλισμού και του ρεαλισμού για να έχει και δικαίωμα ψήφου, διαφορετικά παραμένει νήπιος στην χειρότερη περίπτωση και παιδί …..στην καλύτερη.
Δεν γνωρίζουμε ποια είναι τα ακριβή ιστορικά στοιχεία της βάπτισης του Ιησού, ούτε καν της γέννησης του και δεν θα εστιαστούμε στο θέμα αυτό στο παρόν άρθρο, αλλά, στον Βαπτιστή σπρώχνοντας στα όρια τη λογική

Το πως επιτρέπει ( και δεν τους σώζει ο αληθινός θεός ) να αποκεφαλίζονται οι πιστοί του, με έναν θάνατο φρικτό, είναι ένα ερώτημα λογικό που θα έπρεπε να απασχολεί το χριστεπώνυμο κοινό. Φτιάχνοντας »μάρτυρες » για να πετύχει τον σκοπό που αγιάζει τα μέσα;;;;
Το επόμενο στην περίπτωση του Τζόναθαν, είναι κρίσεως πολιτικής και κριτικής σκέψης.
Όταν ένας ερημίτης άγαμος και άτεκνος, περιθωριακός, που ντυνόταν με τρίχες από καμήλα και έτρωγε ακρίδες και μέλι, απέχων από την ζωή, ( χωρίς πρόταση για την κοινωνία)  την μοναδική πολεμική  που κάνει στον Ηρώδη του Αντύπα είναι για το γάμο του με την Ηρωδιάδα, δεν θα έλεγε κανείς ,ότι είναι και καμία σπουδαία κριτική, ούτε περιέχει στοιχεία πολιτικής σκέψης κρίσης, μόνο αντικοινωνικές θεολογίες.
Ο Ηρώδης, δεν ήτανε και ο χειρότερος ιουδαίος κυβερνήτης και η Ηρωδιάδα δεν ήταν ανήλικη αρραβωνιασμένη και φοβισμένη γυνή, με τη θέλησή της τον παντρεύτηκε.
Τι να πει και η 13χρονη ανεψιά που παντρεύτηκε ο Ηράκλειος, ο χριστιανός βυζαντινός αυτοκράτορας.
Ούτε ήταν και το μείζον θέμα και πρόβλημα που θα πρεπε να απασχολεί τους ιουδαίους της εποχής εκείνης .Ούτε ο Τζόναθαν, μπορεί να χαρακτηριστεί ως το πρότυπο πολιτικής σκέψης και αγωγής, χωρίς καμία πρόταση για μία πολιτεία περιωπής. Και πιο είναι το όνομα που του έδωσε και πως προφέρεται…αφού τον βάπτισε. »Ιησούς » είναι απλώς ένα ύστερο εξελληνισμένο του Τζεσουά από την μετάφραση των 70.
Συνεπώς με απλά λόγια, όταν μιλάμε για αγωγή του πολίτη και για πολιτική αγωγή, το μαχαίρι της λογικής θα μπαίνει πολύ βαθιά στο κόκκαλο των ιστορικών και των μυθολογικών γεγονότων, ατενίζοντας τη νέα εποχή με ένα ποιητικό σουρεαλισμό αλλά, και με ένα ρεαλισμό…ορίων.
Ξεκαθαρίζοντας τι σημαίνει ιστορία, μύθος αλληγορία παρομοίωση και μεταφορά. Τι είναι Λογική και τι δεν είναι και είναι Αντινόηση και σκοτώνει τον νου. Χωρίς τον νου, κανένα κεφάλι , δεν μένει, δεν στέκει καλά στην θέση του. Κόβεται.
Και όταν ένας άνθρωπος ενηλικιώνεται και τα κατανοεί όλα αυτά, παίρνει το σπαθί και κόβει το κεφάλι της Μέδουσας που έσμιξε ο Ποσειδώνας …. όπως τα χρόνια τα παλιά τα μυθικά τα ηρωικά πετώντας με του Πήγασου. τα φτερά.

Αστραία