και ο αποκεφαλισμός της Μέδουσας από τον Περσέα στις κολυμβήθρες του Ειρηνικού και Ατλαντικού Ωκεανού, Εσπερίας και Ανατολής

Οι Βαπτιστές είναι Χριστιανοί οι οποίοι πιστεύουν πως το βάπτισμα στο νερό πρέπει να γίνεται σε πιστούς (οπότε απορρίπτεται ο νηπιοβαπτισμός). Με τον όρο «Βαπτιστικός» μπορεί επίσης να περιγραφεί μία εκκλησία, ένα δόγμα ή μία ομάδα που μοιράζεται τις ίδιες πεποιθήσεις σχετικά με το βάπτισμα.

Οι Βαπτιστές ιστορικά χαρακτηρίζονται από την ύπαρξη αυτονομίας σε κάθε τοπική τους εκκλησία. Αν και ο όρος «Βαπτιστής» έχει τις ρίζες του στους Αναβαπτιστές, το ίδιο το δόγμα των Βαπτιστών συνδέεται ιστορικά με τα αυτονομιστικά κινήματα του 16ου αιώνα.
Οι Βαπτιστές αριθμούν περίπου 110 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο, σε περισσότερες από 220.000 κοινότητες και θεωρούνται η μεγαλύτερη παγκόσμια κοινωνία Ευαγγελικών Προτεσταντών.
Ασπάζονται και την θρησκευτική ελευθερία: το κάθε άτομο είναι ελεύθερο να επιλέξει εάν θα είναι ενταγμένο στη θρησκεία των Βαπτιστών, σε κάποια άλλη θρησκεία, ή αν θα είναι άθρησκο. Επίσης, υποστηρίζεται ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους, ο οποίος συχνά αποκαλείται «πολιτική συνέπεια» της θρησκευτικής ελευθερίας
Οι Βαπτιστές είναι μια μεγάλη χριστιανική κοινότητα που ανθεί στην Εσπερία με την νοοτροπία της Ποσειδώνιας Ατλαντίδας, Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, με προέδρους της βαπτιστές, όπως τον Κλίντον, τον Κάρτερ και τον Τρούμαν. Απαντάται και στα λεκανοπέδια της Ανατολίας και Μεσοποταμίας
Εστιάζονται στην βάπτιση, έθιμο πολύ παλιό, των Βαπτιστών με πρωταγωνιστή τον  Jonathan τον ασκητή της ερήμου, ακέφαλο θρησκευτικό ηγέτη και αρνούνται τον νηπιοβαπτισμό, πράγμα αρκετά σωστό.
Είναι μία από τις πολλές χριστιανικές οργανώσεις, ένα από τα πολλά κεφάλια, πλοκάμια του χριστιανισμού.
Διάσημοι αποκεφαλισμοί έχουν υπάρξει στην ανθρωπότητα μυθολογικοί και ιστορικοί σε όλες τις θρησκείες και μυθολογίες: Ο Κάρνα, ο Ορφέας, ο Πανόπτης Άργος από τον Ερμή, η Μέδουσα από τον Περσέα, ο Σαούλ από τους Φιλισταίους, ο απόστολος Σαούλ Παύλος, ο Πάπας Σίξτος ο Β, ο Φωκάς από τον Ηράκλειο, ο Ιουστινιανός ο Β΄, ο Λεόντιος, ο Τιβέριος (Στο θεοκρατικό Βυζάντιο ήταν της μόδας μαζί με την τύφλωση και την ρινότμηση ) και ….ο Τζόναθαν,σημαντική μορφή του χριστιανισμού και ο νονός του Τζεσούα, Ιησού, από τον Ηρώδη.

Πρωταγωνιστεί το νερό ως στοιχείο, αλλά στην ουσία, βασικό στοιχείο είναι ο αέρας, διότι αυτό που λαμβάνει χώρα κατά την βάπτιση, είναι η ονοματοδοσία ,το όνομα. Εκφωνείται το όνομα και ο ήχος για να διαδοθεί χρειάζεται και απαιτεί αέρα (αεροβαπτισμός ) . Ο ήχος δεν διαδίδεται στο κενό.
Το δεύτερο στοιχείο είναι η γη, πρακτικό θέμα, κάπου πρέπει να πατάει κανείς για να βαφτίσει, να δώσει όνομα στο παιδί , όπως ο φωτισμένος αυτόφωτος Αυτόλυκος έδωσε το όνομα στον εγγονό του, τον Οδυσσέα.
Και τρίτον λαμβάνει χώρα, η φωτιά, το πνεύμα με της έμπνευσης γιατί το όνομα είναι »μοίρα». Είναι μαγικό ξόρκι.
Αλλάζοντας το όνομα, αλλάζεις δόνηση και τη ζωή και κάθε ζωή ξεκινά με ένα καινούργιο όνομα. Οι μητροπολίτες και οι επισκόπους αλλάζουν το όνομά τους με νέες βαπτίσεις.
Φυσικά υπάρχει και το στοιχείο του νερού, ως εξαγνισμός περισσότερο και συμφιλίωση με τον Ποσειδώνα και βλέπουμε τον Οδυσσέα να πλένει τα πόδια του με τη βοήθεια της Ευρύκλειας.
Είναι σημαντικό, ένας ενήλικας πολίτης, να μπορεί να διακρίνει το μυθολογικό υπόβαθρο από το ιστορικό, τα όρια του σουρεαλισμού και του ρεαλισμού για να έχει και δικαίωμα ψήφου, διαφορετικά παραμένει νήπιος στην χειρότερη περίπτωση και παιδί …..στην καλύτερη.
Δεν γνωρίζουμε ποια είναι τα ακριβή ιστορικά στοιχεία της βάπτισης του Ιησού, ούτε καν της γέννησης του και δεν θα εστιαστούμε στο θέμα αυτό στο παρόν άρθρο, αλλά, στον Βαπτιστή σπρώχνοντας στα όρια τη λογική

Το πως επιτρέπει ( και δεν τους σώζει ο αληθινός θεός ) να αποκεφαλίζονται οι πιστοί του, με έναν θάνατο φρικτό, είναι ένα ερώτημα λογικό που θα έπρεπε να απασχολεί το χριστεπώνυμο κοινό. Φτιάχνοντας »μάρτυρες » για να πετύχει τον σκοπό που αγιάζει τα μέσα;;;;
Το επόμενο στην περίπτωση του Τζόναθαν, είναι κρίσεως πολιτικής και κριτικής σκέψης.
Όταν ένας ερημίτης άγαμος και άτεκνος, περιθωριακός, που ντυνόταν με τρίχες από καμήλα και έτρωγε ακρίδες και μέλι, απέχων από την ζωή, ( χωρίς πρόταση για την κοινωνία)  την μοναδική πολεμική  που κάνει στον Ηρώδη του Αντύπα είναι για το γάμο του με την Ηρωδιάδα, δεν θα έλεγε κανείς ,ότι είναι και καμία σπουδαία κριτική, ούτε περιέχει στοιχεία πολιτικής σκέψης κρίσης, μόνο αντικοινωνικές θεολογίες.
Ο Ηρώδης, δεν ήτανε και ο χειρότερος ιουδαίος κυβερνήτης και η Ηρωδιάδα δεν ήταν ανήλικη αρραβωνιασμένη και φοβισμένη γυνή, με τη θέλησή της τον παντρεύτηκε.
Τι να πει και η 13χρονη ανεψιά που παντρεύτηκε ο Ηράκλειος, ο χριστιανός βυζαντινός αυτοκράτορας.
Ούτε ήταν και το μείζον θέμα και πρόβλημα που θα πρεπε να απασχολεί τους ιουδαίους της εποχής εκείνης .Ούτε ο Τζόναθαν, μπορεί να χαρακτηριστεί ως το πρότυπο πολιτικής σκέψης και αγωγής, χωρίς καμία πρόταση για μία πολιτεία περιωπής. Και πιο είναι το όνομα που του έδωσε και πως προφέρεται…αφού τον βάπτισε. »Ιησούς » είναι απλώς ένα ύστερο εξελληνισμένο του Τζεσουά από την μετάφραση των 70.
Συνεπώς με απλά λόγια, όταν μιλάμε για αγωγή του πολίτη και για πολιτική αγωγή, το μαχαίρι της λογικής θα μπαίνει πολύ βαθιά στο κόκκαλο των ιστορικών και των μυθολογικών γεγονότων, ατενίζοντας τη νέα εποχή με ένα ποιητικό σουρεαλισμό αλλά, και με ένα ρεαλισμό…ορίων.
Ξεκαθαρίζοντας τι σημαίνει ιστορία, μύθος αλληγορία παρομοίωση και μεταφορά. Τι είναι Λογική και τι δεν είναι και είναι Αντινόηση και σκοτώνει τον νου. Χωρίς τον νου, κανένα κεφάλι , δεν μένει, δεν στέκει καλά στην θέση του. Κόβεται.
Και όταν ένας άνθρωπος ενηλικιώνεται και τα κατανοεί όλα αυτά, παίρνει το σπαθί και κόβει το κεφάλι της Μέδουσας που έσμιξε ο Ποσειδώνας …. όπως τα χρόνια τα παλιά τα μυθικά τα ηρωικά πετώντας με του Πήγασου. τα φτερά.

Αστραία