και το Μεγάλο Έργο του Φλέμινγκ

Μάνιπενι: Όλοι οι 00 είναι στην αίθουσα συσκέψεων. Και ο υπουργός εσωτερικών.
Μποντ: Μάλλον η γυναίκα του έχασε το σκύλο της.
Thunderball (1965)

Ο James Bond είναι ένα φανταστικό πρόσωπο μυθικά αρχετυπικό στα τελευταία 70 χρόνια, προϊόν της δημιουργίας και της φαντασίας του Ίαν Φλέμινγκ, το Alter Ego του, μέσα από το οποίο ο Βρετανός συγγραφέας ξαναδημιουργούσε τον εαυτό του.
Το δημιούργημα συνδέεται στενά με τον δημιουργό.
Ποιος ήταν ο Ίαν Φλέμινγκ, παλαιός Φλαμανδρός που σημαίνει τόπος ελώδης της Φλάνδρα, πώς και γιατί δημιούργησε το αρχέτυπο αυτό;
Ό Ίαν, Ίων Ιανός, Ιωάννης Φλέμινγκ ήταν ένα σημαντικό πρόσωπο στο λυκόφως της Βρετανικής αριστοκρατίας και της Βρετανικής αυτοκρατορίας μυημένος με τις πιο Flanders Vlanders απόκρυφες γνώσεις της Βρετανικής μασονίας φυσικά.
Ο James Bond έχει όλα τα χαρακτηριστικά του Alter Ego του Φλαμανδρού Φλέμιγκ, αλλά και τον τρόπο που έβλεπε η παλαιά φρουρά της Βρετανικής Μασονίας τον κόσμο επί της εξουσίας κυριαρχίας της. Μέσα από όλα τα έργα του Bond παρακολουθούμε όλες τις πολιτικές και γεωπολιτικές εξελίξεις στην άνοδο και την κάθοδο της Μεγάλης Στοάς της Βρετανίας.
Η κομψότητα η χάρη η ευφυΐα η διπλωματία η αποστασιοποίηση η λεπτή ειρωνεία, ο αυτοσαρκασμός η αυτοπειθαρχία αλλά και η ελαφριά αποστασιοποίηση από την εξουσία με τον υγιή πατριωτισμό των Βρεττανών, ήταν από τα χαρακτηριστικά τα γοητευτικά του πατριώτη James Bond και η αδυναμία του στο άλλο φύλο. Το σεξ το απολαμβάνει επικούρεια χωρίς ενοχές χριστιανικές, χρησιμοποιεί και το σεξ και τις γυναίκες. Τις αφήνει να τον χρησιμοποιούν γιατί δεν τις φοβάται, σίγουρος για τον εαυτό του. Είναι πάντοτε τζέντλεμαν και ευγενής μαζί τους, αλλά αδυσώπητος αν χρειαστεί.
Ο Μποντ έχει όλα τα χαρακτηριστικά του κυνηγού, παρατηρητικότητα υπομονή αυτοπειθαρχία χρονισμό αυτοσαρκασμό και ποτέ δεν παίρνει στα σοβαρά την σπουδαιότητα του μικρού εγώ σε κορώνες σπουδαιοφάνειας, πράγμα πολύ σημαντικό.
Οι πρώτοι ηθοποιοί που ενσάρκωσαν τον ρόλο, τόσο όσο ο Σκωτσέζος Sean Connery, όσο και ο φλεγματικός Σερ Ρότζερ Μουρ, ανταποκρίθηκαν στο πνεύμα και το ολόγραμμα που είχε στο μυαλό του ο δημιουργός και συγγραφέας Ίαν Φλέμινγκ. Ακόμη και ο Pierce Brosnan κατόρθωσε επαξίως να τα βγάλει πέρα με όλα αυτά τα δεδομένα.
Οι υπόλοιποι χάθηκαν στη μετάφραση τόσο, οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, όσο και οι σκηνοθέτες. Χάθηκαν στην πολιτική ορθότητα και στον ξεπεσμό και την παρακμή της βρετανικής στοάς και μασονίας που διακρίνεται ξεκάθαρα στην πορεία των έργων και της παραγωγής του James Bond με αποκορύφωμα με το τελευταίο έργο, που δεν είναι James Bond.
Όχι αυτός δεν είναι ο James Bond, είναι μία κακή οικογενειακή ιστορία, κακώς σκηνοθετημένη με ανύπαρκτους διαλόγους και ανύπαρκτη ουσία και υπόθεση. Αν θέλαμε να παρακολουθήσουμε μία οικογενειακή ιστορία δράσης και κατασκοπείας θα παρακολουθούσαμε την Απαγωγή με τον Liam Neeson, ταινία τριλογία εξαιρετική και από σκηνοθεσία και από διαλόγους και από δράση και από πλοκή.
Αυτό που είδαμε στην τελευταία ταινία δεν ήταν ο James Bond πράγμα που σημαίνει ότι έχει πεθάνει εδώ και καιρό.
Έχει πεθάνει γιατί οι παραγωγοί και οι σκηνοθέτες που ανέλαβαν την εκτέλεση του είναι χαμένοι στη μετάφραση και στην πολιτική ορθότητα της θεοσοφίας.
Όχι ο James Bond δεν είναι αυτός που είδαμε στα τελευταία έργα, είναι τόσο σφιχτός τόσο δύσκαμπτος τόσο σπουδαιοφανής, άγεται και φέρεται από τα συναισθήματά του, είναι τόσο παγιωμένος δύσκαμπτος και νερόβραστος οικογενειάρχης που δεν ξέρει τι του γίνεται.
Ο James Bond δεν γίνεται ποτέ χυδαίος σεξιστής, ποτέ δεν υπήρξαν χυδαίες ερωτικές που υπερέβαιναν τα όρια της ευπρέπειας και της αισθητικής στις ταινίες του, αλλά δεν είναι και ο καλόγερος που θα μονάσει. Ούτε ο άχρωμος και άγευστος οικογενειάρχης που δεν ξέρει πώς να σώσει τη γυναίκα του και το παιδί του και τι να διαλέξει. Τουλάχιστον σώζει το παιδί μαζί με την γυναίκα, γιατί η γονιμότητα και η Άνιμα μέσα στους κύκλους που παίζουν συνεχώς Τα Μάτια Ερμητικά Κλειστά, έχει χαθεί.
Η σκηνοθεσία ήταν απελπιστική για γέλια ή για κλάματα, με χαρακτηριστική την αποκορύφωση της απελπισίας όταν ένα παρατημένο παιδί, η κόρη του James Bond τριγυρίζει παρατημένη στο νησί του κακού της ταινίας. Ο γιαπωνέζος σκηνοθέτης το παράτησε εκεί χωρίς μία εξήγηση λογική. Οι διάλογοι ανύπαρκτοι, η υπόθεση ανόητη και το τέλος αναπόφευκτο. Ο θάνατος του James Bond που πέθανε γιατί δεν είχε τίποτα άλλο να πει και, στην ουσία αυτοκτόνησε βλέποντας την τελευταία αυτοβιογραφία του και μαζί του κάθε λογική.
Και, με τον Ντάνιελ Κρεγκ να συναγωνίζεται στα σφιχτά χαρακτηριστικά και μπλοκαρισμένα συναισθήματα ένα Ρώσο υδραυλικό εν ώρα επίμονης υδραυλικής εργασίας, στην προσπάθειά του να παίξει το ρόλο αυτό, που τον υπερβαίνει με τρόπο εκκωφαντικό.
Η ταινία όμως αρχίζει με μία εικόνα σημαντική και εξαιρετικά συμβολική και διάθεση αληθινά αυτοκριτική . Δείχνει την προσωποποίηση της Μεγάλης Βρετανίας αυτή που κρατά την τρίαινα που της παραχώρησε ο Ποσειδώνας, στον πυθμένα της θάλασσας να έχει βρεθεί αποκεφαλισμένη.
Είναι το τέλος, the end of British Empire. Μία καινούργια εποχή ξημερώνει στη Γη.
Δεν μπορείς να κάνεις μία σωστή οικογένεια όταν έχεις φτιάξει ένα λάθος κόσμο…… Mr Bond.
Ξεκίνα από την αρχή, χωρίς τρίαινες κτίστες αρχιτέκτονες τείχη δράκους και Ποσειδώνες….και γλυπτά που μαζί με την Ωραία Ελένη, έχουν κλαπεί

Αστραία